Wróbel domowy
To ptak wielkości kurzego jaja, który bez trudu zmieści się w zwiniętej w garść dłoni. Długość – liczona z ogonem wynosi około 16 cm, rozpiętość skrzydeł – 25 cm Masa ciała to około 30 g, czyli mniej więcej tyle, co połowa wagi kurzego jaja.
Samiec ma na grzbiecie i skrzydłach czarne, ciemnobrązowe i rdzawe pręgi. Poza tym: biały pasek na skrzydłach, brzuch beżowy lub popielaty, czarne podgardle i szarą czapeczkę na głowie.
Samica, jak u większości ptaków, jest skromniejsza i mniej barwna.
Ciało wróbla jest krępe, głowa dość duża. Krótki, stożkowaty dziób służy do rozłupywania nasion i ziaren zbóż, które obok owadów są jego głównym pożywieniem.
Wróbel jest ptakiem osiadłym. Jego wędrówki związane z poszukiwaniem pożywienia rzadko przekraczają odległość 2 km. Lata często przysiadając. Pokonuje w ten sposób niewielki dystans. Po ziemi porusza się charakterystycznymi skokami. Poza sezonem lęgowym występuje w dużych, głośnych stadach liczących nawet po kilkaset osobników. Jest stałym towarzyszem człowieka, do tego stopnia, że rzadko spotyka się lęgi poza ludzkimi siedliskami. Choć wciąż popularny, nie jest wcale najliczniejszym z polskich ptaków. Rozwój cywilizacyjny powoduje spadek liczebności w centrum miast i wycofywanie się wróbli na ich obrzeża i na wieś. W Polsce najpopularniejsze gatunki to wróbel domowy i mazurek.
Kos
Jest mniejszy o połowę od gołębia i drobniejszej budowy. Ma stosunkowo długi ogon. Samiec kosa jest jednolicie czarny. Wyraźnie odznacza się żółtopomarańczowy dziób i obwódka oka. Samica różni się od samca: jest ciemnobrązowa z rozjaśnieniami na gardle i piersi. Jeszcze niedawno kos był gatunkiem typowo leśnym. Zamieszkiwał przede wszystkim cieniste i wilgotne lasy i ich obrzeża bogate w krzewy i zarośla. Takie tereny najbardziej obfitują w naturalny pokarm kosa: Z biegiem czasu, przede wszystkim ze względu na łatwość zdobywania pokarmu, kosy zaczęły zasiedlać ludzkie osiedla. Doszło do tego, że gatunek podzielił się na dwie populacje różniące się trybem życia, zwyczajami żywieniowymi i zachowaniem. Populację leśną stanowią ptaki dość płochliwe, odlatujące na zimę, żywiące się głównie dżdżownicami, owadami i owocami. Kosy miejskie są dużo mniej płochliwe i często zaglądają do wystawianych zimą karmników. Są w stanie zdobyć pokarm przez cały rok, dlatego zimują w swych terytoriach lęgowych.
Dziś kos jest częstym mieszkańcem nie tylko parków i ogrodów, ale też terenów miejskich skąpych w drzewa i krzewy. Kosa możemy spotkać i łatwo rozpoznać w dwóch charakterystycznych dla niego sytuacjach: w trakcie szukania pożywienia oraz podczas śpiewu – gdy nawołuje partnerkę lub obwieszcza granice swego terytorium. Kos poszukuje pożywienia prawie wyłącznie na ziemi: porusza się skacząc i rozgarniając ściółkę i suche liście.
Sójka
To ptak wielkości gołębia o ubarwieniu brązowo-płowym, z białym podgardlem i nasadą ogona. Sterówki ogona i końce skrzydeł czarne. U nasady skrzydeł sójka ma charakterystyczne, wyraźne, niebieskie lusterka. Na stosunkowo dużej głowie odstające nieco pióra układają się w niewielką czuprynkę. Dziób jest prosty i niezbyt długi.
Sójkę często można spotkać w liściastym bądź mieszanym lesie, w parku czy nawet w niewielkich skupiskach drzew na miejskich osiedlach. Jest odważna i ciekawska, nie przeszkadza jej bliskie sąsiedztwo ludzi. Choć rzadziej niż gołębie i kawki, sójki bywają też gośćmi w przydomowych karmnikach.
Sójka odżywia się owadami, gryzoniami, małymi ptakami, ale także w znacznym stopniu pokarmem roślinnym. Zimuje w Polsce. Szczególną rolę podczas przygotowań do sezonu zimowego odgrywają żołędzie, które sójki zbierają i ukrywają w ziemi lub zagrzebują w liściach. W zasadzie tylko nieurodzaj i brak jej ulubionych żołędzi może skłonić sójkę do zimowej migracji. Prawdziwe jest więc powiedzenie: „wybiera się jak sójka za morze…”.
Dzwoniec
jest bliskim kuzynem zięby. Obydwa gatunki należą do rodziny łuszczaków. Ich cechą charakterystyczną jest specjalna budowa dzioba ułatwiając łuskanie ziaren, które są ich głównym pokarmem. Dziób jest krótki, dość gruby, o silnej budowie. U niektórych gatunków łuszczaków szczęki są skrzyżowane – zachodzą na siebie, co umożliwia podważanie pokryw szyszek i wyciąganie nasion. Łuszczaki, ze względu na dostępność nasion także w sezonie zimowym, są ptakami osiadłymi. Łączą się wtedy w mniejsze lub większe stada wędrując na niewielkie odległości w poszukiwaniu pożywienia. Dzwoniec jest ptakiem wielkości wróbla o zielonooliwkowym ubarwieniu z wyraźnymi, mocno żółtymi polami w środkowej części skrzydeł i po obu stronach nasady ogona. Jest popularnym mieszkańcem skraju lasu, śródpolnych zadrzewień oraz miejskich parków i ogrodów. Zazwyczaj ukrywa się w zaroślach i koronach drzew, ale jego obecność zdradza charakterystyczny śpiew.
Głos dzwońca, składa się z dwóch wykonywanych w różnej kolejności zwrotek: jest to miękki trel porównywany do śpiewu kanarka, zbudowany z powtarzanych kilkakrotnie dźwięcznych głosek połączony z charakterystycznym, przeciągłym, początkowo opadającym i w końcówce podciągniętym do góry zgrzytem. Śpiew dzwońca nietrudno usłyszeć przed rozpoczęciem sezonu lęgowego, pod koniec zimy. Wiosną trel jest słabiej rozpoznawalny wśród wielości innych głosów. Wciąż jednak przebijać będzie mniej donośny, świdrujący zgrzyt.
Sierpówka
należy do tzw. gatunków lęgowych całorocznych. Są to ptaki monogamiczne, które mogą utrzymywać więź z tym samym partnerem przez kolejne lata. Tereny lęgowe ptaki zajmują w końcu zimy, a samce zaczynają je oznaczać głosem tokowym. Samiec wykonuje przy tym akrobatyczne loty. Z wyeksponowanego w terenie miejsca wzbija się pionowo w górę, a potem wraca w miejsce startu, lecąc spiralnie na rozpostartych skrzydłach. Sierpówka buduje płytkie, niedbale wykonane gniazdo na drzewach iglastych w okresie kiedy nie ma jeszcze liści. Później, gniazdo buduje w dolnej części korony drzew liściastych (przeważnie w rozwidleniu gałęzi, blisko pnia), czasami na krzewach i dachach budynków. Gniazdo ma formę płaskiej ażurowej platformy, wykonanej z drobnych i sprężystych gałązek. Zdarzają się także lęgi nietypowe, np. na sygnalizatorze świetlnym, słupie czy półce budynku. Zazwyczaj sierpówki odbywają od 3 do 4 lęgów w roku (w sprzyjających warunkach nawet 6), od marca do października. W Europie Zachodniej sierpówki wyprowadzają lęg nawet zimą (jeśli jest lekka), korzystając z dostępności pokarmu w rejonie ludzkich siedzib. W zniesieniu dwa śnieżnobiałe, błyszczące, równobiegunowe jaja. Jaja wysiadywane są przez okres 14 do 15 dni przez oboje rodziców, na zmianę. Pisklęta, okryte żółtawoszarym puchem, karmione są - analogicznie jak u innych gołębiowych - wydzieliną (mleczkiem) z wola rodziców, później nasionami. Opuszczają gniazdo po 3 tygodniach, kiedy to stają się lotne, jednak do czterech tygodni pozostają pod opieką rodziców. Osobniki z pierwszych lęgów mogą przystępować do gniazdowania jeszcze w tym samym roku. Co ciekawe, gatunek ten jest w stałej ekspansji, bowiem pomimo zagrożeń, aż 80% młodych opuszcza gniazda, co oznacza, że straty w legach są niewielkie.
Sikora bogatka
Często spotykanym i popularnym mieszkańcem naszych lasów, parków i ogrodów jest bogatka. Należy do licznej rodziny sikor. Bogatka jest wielkości wróbla i podobnego kształtu. Charakteryzuje ją wydatny, zaokrąglony brzuch, duża głowa, krótki, spiczasty, mocny dziób, krótkie, zaokrąglone skrzydła. Głowa jest błyszcząco czarna z białymi policzkami, spód ciała cytrynowożółty z czarnym pasem ciągnącym się od podgardla przez podbrzusze, niemal do ogona. Wierzch ciała oliwkowy, na skrzydłach prześwitujący na niebiesko. Bogatka jest gatunkiem częściowo osiadłym. Zimuje w Polsce najczęściej blisko ludzkich siedzib. Duża część populacji migruje na zimę na południe. Spotykając bogatkę zimą i latem nie możemy być pewni, że widzimy wciąż tego samego osobnika. Możliwe, że do zimowego karmnika przyleciał właśnie gość ze Skandynawii lub z dalej na północ położonych terenów naszego kraju. Bogatka jest największą i najbardziej popularną z polskich sikor. Niezwykle ruchliwa i zwinna, z łatwością porusza się pomiędzy gęstymi gałęziami krzewów, równie dobrze radząc sobie na ziemi. Sympatię ludzi zdobywa sobie żywym, wesołym usposobieniem. Jest mało płochliwa, raczej odważna i bardzo ciekawska. Najlepszym sposobem zwabienia bogatki jest zawieszenie w karmniku słoniny lub wysypanie nasion roślin oleistych – na przykład słonecznika. Donośny świergot i stukanie dziobami o zmarzniętą skórkę słoniny możemy traktować jako podziękowanie za pomoc w czasie mroźnych i śnieżnych zim.
Bogatki zaczynają śpiewać pod koniec zimy, nawet już w słoneczne dni stycznia i lutego. Głos wabiący składa się z pojedynczych, dźwięcznych wezwań i dwusylabowych, jakby pytających zawołań. Śpiew, porównywany do dzwoneczka, to miłe, choć nieco jednostajne, trzysylabowe gwizdy. Charakterystyczny jest też głos zaniepokojenia, w formie ostrej, szybkiej serii ostrzegawczych trzasków.
źródło: http://fundacjarazem.org.pl/ptasieradio
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz